Yolculuğa Dair

Uzun yıllar “iş hayatım” diye tanımladığım sürece bugün baktığımda bunu sanki hayatımın bütününden ayrı bir kavram olarak tanımladığımı fark ediyorum. Sanki para kazanmak için çalışmayı hayatımıza bir yük gibi görmek konusunda şartlanmışız. Tabi bunda sosyoekonomik koşulların etkisi oldukça fazla ancak maddi endişeleri en az yaşayan kesim için bile bu ayrımın olduğunu görmek mümkün.

Ortama uyum sağlamak ve faydamızı gösterebilmek için vazgeçilenler, daha sonra bu vazgeçişlerin normalleşmesi ve tarafımızdan sorgulanmaması iş hayatındaki “biz”’i ayrı bir varlık gibi algılamamıza neden oldu.

Belki de o yüzden her yıl sene sonuna doğru, gelecek sene içindeki irili ufaklı tüm tatilleri planlayarak “çalışma hayatımız” içinde “hayatımızı” bulmaya çabaladık.

Neyse ki artık çalışma ortamlarında çalışanların temel mutluluğunu sağlamaya yönelik büyük bir çaba söz konusu. Önceleri bu memnuniyet çabası maaş, yan haklar ve promosyonlardan oluşurken bugün çalışanların yaşamlarına dair farkındalıklarına kadar giden destek çabaları görüyoruz ve bu çok değerli.

Nasıl olmasın ki?… Bugüne kadar bizi zorlayanlar, birey olarak kendi kaynaklarımızın farkında olmadan attığımız adımlar değil miydi?

Bugün ise iş hayatına yeni dahil olan kuşağın iş yapış şekillerinde bu ayrımı; yani “hayat” ve “çalışma hayatı” ayrımını reddedecekleri açık. Alternatifleri de çok. Büyük çoğunluğu alternatifini kendisi oluşturmanın peşinde. O yüzden “yaşam bütünü”ne hizmet eden araçları tercih etme eğilimindeler.

Hali hazırda çalışanlar ise, iş rutinini hayatlarına entegre etmek adına, önceliklerini değiştirmeye başladı bile. Her geçen gün daha fazla insan, iş ortamında kendini, kendisi dışında bir varlık için feda etmek zorunda olmadığının farkındalığına ulaşıyor. Evet ilk bakışta kurumlar için biraz can sıkıcı bir durum gibi gözükse de bu değer hissinin artması bence her iki tarafa da büyük yarar sağlayacak.