Yolculuğa Dair

Eve de gelmiş kimse yok,
Açmış bakmış dolabı
Şeker de sanmış ilacı

Ne çok acı ilaçlar içtik şeker diye. Çoğu tabi ki karnımızı sonradan daha çok ağrıttı ama uslandık mı? Asla!

İyi ki de...

İnsan olmanın özünde var merak. Yoksa nasıl gelişip çeşitlenirdik?
Her bir benliğin dünyası bir diğerine ilham olurken acı ilaçlar destekler varlığımızı. Farkına varabilirsek her şey bambaşka görünmeye başlar. Başka bir “ben”i keşfederiz ve bu keşfi severiz. Zorluğu başka ellerden yaşamak ağır gelir de kendimize yaptığımız haksızlığı kimseler yapmaz. Bunu fark ettiğimizde başlarız çareler aramaya

Eğer ehil ellerden çıktıysa acı ilaçlar çaredir aslında. Her acı ilaç bir derde deva olur da bazen, o anda anlamayız. Önce ağzımızdaki acıyı çare sanırız, ya sonrası? İşte o karın ağrısı var ya o karın ağrısı işte onu atlatabilmek mesele... Sızlar durur bazen, bir türlü geçmez, pişman oluruz içtiğimize. Geçtim şeker tadı beklemeyi, eski derdi yeğleriz… İşte o anda, sızılarla başlar dönüşüm. Sonra artık barışırız o karın ağrısı mı neyse...

İşte odur yeni ben... Acımla, sızımla, yanlışımla sahiplendiğim... Her seferinde başka bir dönüşümü görmektir güzel olan. O yüzden vazgeçmeyiz şeker sandıklarımızı içmekten.

Çünkü dönüşüm bağımlılık yapar.